மேகங்களும் அலைகளும் - தாகூர் கவிதை (2)

அம்மா, மேகத்தில் வாழுகிறவர்கள்
என்னை அழைத்துச் சொன்னார்கள்-
”கண்விழிக்கும் பொழுதிலிருந்து
நாள் முடியும் வரையிலும் விளையாடுவோம்.
பொன் எழில் வைகறையோடும்,
வெள்ளி நிலவோடும் விளையாடுவோம்.”
“உங்களோடு நான் எப்படி வந்து சேர்ந்திட?” எனக் கேட்டேன்.

"பூமியின் முனைக்கு வந்திடு, உன் கைகளை வான் நோக்கி உயர்த்திடு,
மேகங்களுக்குள் நீ வந்து சேர்வாய்” என பதிலளித்தார்கள்.
“வீட்டில் எனக்காகக் காத்திருக்கும் என் அம்மாவை
எப்படி விட்டு வர இயலும்?” என்றேன்.
புன்னகைத்தபடியே மிதந்து சென்று விட்டார்கள்.

ஆனால் அதை விடவும் அருமையான விளையாட்டு
எனக்குத் தெரியும், அம்மா.
நான் மேகமாக இருக்கிறேன். நீ நிலவாக இரு.
என் இரு கரங்களாலும் உன்னை மூடிக் கொள்கிறேன்,
நம் வீட்டுக் கூரையே நீல வானமாகட்டும்.

அலைகளில் வாழுகிறவர்கள்
என்னை அழைத்துச் சொன்னார்கள்-
“நாங்கள் காலையிலிருந்து இரவு வரையில் பாடுவோம்,
எந்த இடத்தைக் கடக்கிறோம் என்றறியாமல்
எப்போதும் பயணித்துக் கொண்டே இருப்போம்.
“உங்களோடு எப்படி இணைந்திட?” எனக் கேட்டேன்.

அவர்கள் சொன்னார்கள்,
“கரையின் முனைக்கு வந்து கண்களை இறுக மூடி நில்,
அழைத்து வரப்படுவாய் அலைகளின் மேலாக.”
“என் அம்மா எப்போதும் நான்
வீட்டிலிக்க வேண்டுமென விரும்புகையில்
எப்படி விட்டுச் வருவது?” என்றேன்.
புன்னகைத்தவர்கள் நடனமாடியபடிக் கடந்து சென்றார்கள்.

ஆனால் அதைவிடவும் நல்ல விளையாட்டு
எனக்குத் தெரியும்.
நான் அலைகளாகி விடுகிறேன்.
நீ அதிசயமான கரையாகி விடு.
நான் உருண்டு உருண்டு உருண்டு,
உன் மடிமேல் புரண்டு சிரிக்கிறேன்.
உலகில் இருக்கும் எவருக்கும் தெரியாது
நாம் இருவரும் எங்கே இருக்கிறோமென.

***

மூலம்:
Clouds and Waves
by
Rabindranath Tagore

படம் நன்றி: இணையம்

அதீதம், 2013 ஜூன் முதலாம் இதழுக்காகத் தமிழாக்கம் செய்த கவிதை.