பரிசலோட்டி பன்னீர் - படம் மீட்டெடுத்த காவேரிக்கரை நினைவும், ரிஷிகேஷ் நிகழ்வும்

செல்லுமிடங்களில் ஒரு சில நிமிடங்களோ மணிகளோ, சந்திக்கிற மனிதர்களின் பெயர்களைக் கேட்டறிந்து படத்தோடு அவர்கள் பெயரையும் குறிப்பிடுவார் தன் அனைத்துப் பயணக் கட்டுரைகளிலும் பதிவர் துளசி கோபால் அவர்கள். அவரிடத்தில் பிடித்த பல விஷயங்களில் இதுவும் ஒன்று. இந்த நல்ல வழக்கத்தைக் கடைப்பிடிக்க நினைத்தாலும் பலநேரங்களில் மறந்து போகிறேன்.

படத்தில் இருப்பவர் பெயர் பன்னீரா என்றால், இல்லை.
ஆனால் கபினி நதியில் எங்களுக்கு ‘பரிசல்’ ஓட்டியவர். அருகில் சென்ற இன்னொரு பரிசல் எப்படி பயணிகளைக் குஷிப்படுத்த சர்ர் சர்ர் என வட்டமடித்தது, முதலைகள் நிறைந்த ஆற்றில் குழந்தை நீரில் கையை விட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்தது

திரு. நடராஜன்

எப்படி எவர் கவனத்துக்கும் வராது போனது என்கிற எனது பகிர்வை  படங்களுடன் வாசித்ததும் திரு நடராஜன் கல்பட்டுஅவர்களுக்கு, பள்ளி வயதில் பரிசலில் சென்றபோது அது காவேரி ஆற்றில் கவிழ்ந்த உண்மைச் சம்பவம் நினைவுக்கு வந்திருக்கிறது. அனுபவத்தைக் கதையாகவே எழுதி என் படத்தை உபயோகித்துக் கொள்ள அனுமதி கேட்டு மடல் அனுப்பியிருந்தார். அந்த உண்மைக் கதையில்தான் இந்த பரிசலோட்டி, பன்னீராகத் தோன்றுகிறார். இனி கதை..

எழுதியவர்: திரு. நடராஜன் கல்பட்டு

பரிசலோட்டி பன்னீர்

கோடையில் வழக்கமாக பள்ளியில் விடுமுறை வந்ததும் எங்காவது ஒரு ஊருக்குச் செல்வது என் வழக்கம்.  என் போன்ற ஆசிரியர்களுக்கு அப்போது தானே ஊர் சுற்றிட நேரம் கிடைக்கும்.

இந்த ஆண்டும் அப்படித்தான்.  ஏப்ரல் ஆறாம் தேதியில் இருந்து ஆரம்பித்தது விடுமுறை.  ஏழாம் தேதியே பஸ்ஸில் கிளம்பினேன் என் பிறந்த ஊரான திருச்சிக்கு.

என் மனதுள் ஒரு கிளு கிளுப்பு.  பார்க்கப் போகிறேனே நான் பிறந்த ஊரையும், என் பால்ய நண்பர்களையும், சுற்றித் திரிந்த இடங்களையும் பதினைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்.

திருச்சியை அடைந்ததும் நேராக சறுக்குப் பாறைத் தெருவுக்கு சென்றேன் என் ஆப்த நண்பன் கிட்டன் இருந்த வீட்டைத் தேடி.  கிட்டன் வீட்டையும் காணோம்.  அங்கு அக்கம் பக்கத்தில் இருந்த ஓட்டுக் கூரை வீடுகள் அத்தனையும் காணோம்.  எல்லாம் மாடி வீடுகளாக மாறி இருந்தன.  ஒவ்வொரு வீடாக விசாரித்தேன் கிட்டன் பற்றி.  யாருக்கும் தெரிய வில்லை.

சரி என்ன செய்ய?  பொடி நடையாய் நடந்தேன் தெப்பக் குளம் அடைந்திட.

சிறிதும் மாற வில்லை யானை கட்டி மண்டபமும் மலைவாசல் பிள்ளையார் சன்னதியும் அதன் அருகே உள்ள பூக்கடைகளும்.  அதே வாசனை.  கடைகளுக்கடியே முன்பு போலவே புனுகுப் பூனைகள்.  மூச்சை இரண்டு மூன்று முறை ஆசை தீர இழுத்து விட்டேன்.  சென்னையில் எங்கு கிடைக்கும் இந்த நறு மணம்?

உள்ளூர ஒரு ஆசை எனக்கு.  தெப்பக்குளத்தின் மேற்குப் பக்கம் இருந்த பர்மா பஜாரையும் பார்க்க வேண்டும் என்று.  அங்கு தானே வாங்கி இருக்கிறேன் டேப் ரிகார்டர், கேசட்டுகள் என்று.  அதுவும் ரகசியமாய் எடுத்துக் கொடுப்பார் கடைக்காரர்.  நேர் வழியில் இறக்குமதி செய்யப் பட்டவை அல்லவே அவை.  எனது துரதிருஷ்டம் ஒரு கடையும் திறக்க வில்லை.  இன்னும் சற்று தூரம் நடந்தேன் ஆண்டார் தெருவை நோக்கி.  அங்கு தானே இருக்கிறது மாயவரம் லாட்ஜ்.  தங்கிட வசதியான இடம்.  அருமையான சாப்பாடு அதுவும் வாழை இலை போட்டு.  மீண்டும் அனுபவித்திட வேண்டாம் இந்த சுகம் எல்லாம்?

கிட்டனையும் பர்மா பஜாரையும் பார்க்க அதிருஷ்டம் இல்லா விட்டாலும் மாயவரம் லாட்ஜில் தங்கிட இடம் கிடைத்தது நாகலாந்து பரிசுக் குலுக்கலில் நாலு லட்சம் கிடத்தது போல் தோன்றியது எனக்கு.

இட்டிலி காப்பி சாப்பிட்டு, குளித்து, தோளில் ஒரு ஜோல்னாப் பையை மாட்டிக் கொண்டு பேருந்து நிலையம் அடந்தேன்.  எனக்காகவே கத்திருந்தது போல நின்றிருந்தது ஒரு குளித்தலை போகும் பேருந்து.  நான் ஏறியவுடன், “போலாம் ரீட்” என்றார் நடத்துனர்.

“எங்கெ சார் போகணும்?”

“முக்கொம்பு.”

“இறுபது ரூபா குடுங்க.”

பணத்தைக் குடுத்தேன்.  அவர் நீட்டிய டிக்கட்டை கையில் வாங்கி சட்டைப் பைக்குள் போட்டுக் கொண்டேன்.

என் மனதுக்குள் இறுபத்தி இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்த ஒரு சம்பவம் ‘ரீ ப்ளே” ஆகிக் கொண்டிருந்தது.

அப்போது நான் ஈ.ஆர். உயர் நிலைப் பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பில்.  கால் வருடப் பரிட்சை முடிந்து விடுமுறையில் எங்கள் ஆசிரியர் ஏற்பாடு செய்திருந்த சுற்றுலா, முக்கொம்பிற்கும், குண சீலத்துக்கும்.

காவிரி ஆற்றில் கரை புறண்டு ஓடியது தண்ணீர்.  ஆற்றை பாலத்தின் வழியாகக் கடப்பதா இன்பம் தரும்?  பரிசலில் சென்று அவ்வப்போது தண்ணீரில் கை நனைத்து, துள்ளிடும் மீன்களைக் கண்டு களித்து பயணத்திடும் இன்பம் எங்கு வரும்?

நாங்கள் ஆற்றங் கரையை அடைந்த போது ஒன்றிரெண்டு பரிசல்கள் கிளம்பத் தயாராய் இருந்தன.  ஆற்றில் சில பரிசல்கள் பயணிகளுடன்.  அவற்றை நீண்ட மூங்கில் ஒன்றினைத் தன் கையில் வைத்துக் கொண்டு அதானால் தண்ணீருக்குக் கீழ் உள்ள தரையைக் குத்தி பரிசலை உந்தித் தள்ளியபடி நகர்ந்து கொண்டிருந்தனர் பரிசலோட்டிகள்.

எங்களைக் கண்டதும் ஒரு பரிசலோட்டி, “அய்யா வணக்கம்.  வாங்க.  சவுக்கியமா இருக்கீங்களா?” என்றார் எனது ஆசிரியரை நோக்கி.

எனது ஆசிரியரும் கேட்டார் பதிலுக்கு, “சவுக்கியமா இருக்குறயாப்பா பன்னீரு?” என்று.

“இருக்கேங்க.”  இது பரிசலோட்டி.
 
ஒருக்கால் எனது ஆசிரியர் ஜீயபுரத்தையோ அல்லது திருப்பராய்த்துறையைச் சேர்ந்தவராக இருக்குமோ அல்லது வருடா வருடம் பிள்ளைகளை சுற்றுலா அழைத்து வருவதால் ஏற்பட்ட பழக்கமாக இருக்குமோ?

எதுவாய் இருந்தால் என்ன? இந்தப் பரிவையும், பணிவையும் பட்டணத்தில் பணம் கொடுத்தாலும் காண முடியுமா?

“முக்கொம்பெல்லாம் எறங்கிகோங்க” என்று நடத்துனர் குரல் கொடுக்க இறங்கினேன் நான் பேருந்தை விட்டு.  மெல்ல நடந்தேன் காவிரிக் கரைக்கு.

எங்கே போயிற்று காவிரி ஆறு?  ஆறு ஓடிய இடத்தில் இன்று ஓடையல்லவா ஓடுகின்றது?

மெல்ல மணலில் நடந்தேன் தண்ணீரை நோக்கி.  ஆற்றில் (?) முன்பு போல் பல பரிசல்கள் இல்லை.  இரண்டு கரையிலும், ஒன்றிரண்டு பரிசல்கள்.  நட்டாற்றில் ஒன்று, சில பயணிகளுடன்.  பலர் தன் ஆடைகளை உயர்த்திப் பிடித்துக் கொண்டு நடந்தே தண்ணீரைக் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர்.

காலியாய் நின்றிருந்த பரிசலை நோக்கி நடந்த எனக்கு ஒரு இன்ப அதிர்ச்சி காத்திருந்தது.

“அய்யா வாங்க.  சவுக்கியமா இருக்கீங்களா?”

கேட்ட குரல்.  ஆம் அதே பன்னீர்தான்.  தலை நரைத்திருந்தது.  உடல் மெலிந்திருந்தது.

“நீங்க எப்பிடி இருக்கீங்க?  சவுக்கியமா?” பதிலுக்கு நான் கேட்டேன்.

“ஏதோ இருக்கேங்க.  முன்னெ போல ஆத்துலெ எங்கெ ஓடுது தண்ணீ?  பரிசலுலெ ஆத்தெக் கடக்குறதுக்கு எங்கெ வராங்க சனங்க?  தண்ணீலெ நடந்தே போயிடறாங்க அக்கரைக்கு.  அய்யா நீங்க ஏறிக் குந்துங்க.  அவசரமாப் போகணுமா இல்லெ இன்னும் ரெண்டு மூணு பேரு வரதுக்குக் காத்திருக்கலாமா?”

“எனக்கு ஒண்ணும் அவசரம் இல்லெ.  நிதானமாப் போகலாம்.  இங்கெ பாருங்க என்னெ நீங்க அய்யான்னு கூப்பிடறதெ உடுங்க.  நடராஜன்னு பேரெச் சொல்லியே கூப்பிடுங்க.  நான் ஒங்களெ விட பத்துப் பன்னெண்டு வயசு சின்னவன்.  ஒங்களெப் பன்னீருன்னு கூப்பிடலெ?”

“அது எப்பிடீங்க?”

“அது அப்பிடித்தான்.”

“அம்பது வருசப் பளக்கம் சுளுவா உடுங்களா என்னெ?”

அப்போது அங்கு ஒருவர் வந்தார், ஆற்றைக் கடக்க.  பன்னீர் அவரைப் பார்த்ததும், “அய்யா வாங்க.  அப்பிடியே ஏறி ஒக்காருங்க.  நிக்காதீங்க.  அவசரமாப் போகணுமா?  ரெண்டு மூணு பேரு வறதுக்குக் காத்திருக்கலாம்?” என்றார்.

“காத்துக் கிட்டு இருக்கல்லாம் என்னாலெ முடியாது.  அவசரமாப் போகணும்.”

“சரி போகலாம்.  ஏறி உக்காருங்க.”

“ஒக்கார எல்லாம் என்னாலெ முடியாது.  என்னொட நல்ல வேட்டி சட்டையெல்லாம் அழுக்காயிடும்.”

“சரீங்க அய்யா.  அப்போ ஓரமா நிக்காதீங்க.  பரிசலு நடுவுலெ நில்லுங்க.  இல்லாட்டி பரிசலு கவுந்தூடும்.”

“சரி சரி” என்றபடி பரிசலுள் ஏறி நடுவில் நின்றார்.”

“அய்யா அக்கரைக்குப் போனதும் நான் மொதலுலெ ஆத்துலெ எறங்கி பரிசலெக் கரைக்கு இழுக்கறேன்.  நீங்க அப்புறமா மெதுவா எறங்குங்க.”

“சரி சரீ.  ஏதோ மொத தடவெ பரிசலுலெ போறவனுக்கு சொல்லித் தராப்புளெ புத்தி மதி சொல்ல வந்தூட்டான்.”  முணு முணுத்தார் அந்த பயணி.

மவுனமாகப் பயணித்தோம் மூவரும்.  தண்ணீரில் பன்னீர் மூங்கிலை முங்கி எடுக்கும் போது ஏற்பட்ட சத்தமும், தூரத்தில் சாலையில் வாகனங்கள் ஓடும் சத்தமும் மட்டும் கேட்டது.

அக்கரையை நெருங்கிடும் போது, அவசர ஆசாமி திடீரெனெ எழுந்து ஒரு பக்கம் சென்றிட, பரிசல் ஒரு பக்கமாய் சாய்ந்திட, நானும் சரிந்து அந்தப் பக்கம் சென்ற்டக் கவிழ்ந்தது ஆற்றில் பரிசல்.

எனக்கு ஓரளவு நீச்சல் தெரியுமாதலால் மெல்ல நீந்திக் கரையை அடைந்தேன்.  கவிழ்ந்த பரிசலும், மூங்கிலும் ஆற்று நீரில் சென்று கொண்டிருந்தன.

தண்ணீரில் குதித்த பன்னீர், ஆற்றில் அடித்துச் சென்றிடும் தன் பரிசலையும், கழியையும் காப்பாற்றிட நினைக்கவில்லை.  அவன் கவனமெல்லாம் அவ்வப்போது வெளியே தோன்றிடும் கையின் சொந்தக் காரரைக் காப்பாற்றுவதில் இருந்தது.

இந்த ஆண்டு விடுமுறையில் கண்டிட வில்லை இன்பங்கள் நான்.  கற்றேன்  பாடங்கள் சில.

***

மின்னஞ்சலில் கதையை வாசித்த போதே (உண்மைச் சம்பவத்தையொட்டி எழுதப்பட்ட ஒன்றாகையால்) பரிசலோட்டியும் அந்த மனிதரும் நல்லபடியாகக் கரை சேர்ந்திருக்க வேண்டுமென வேண்டிக் கொண்டிருந்தேன். மறுநாள் குழுமத்தில் கதையினைப் பகிர்ந்து விட்டு செய்தித்தாளை விரித்த திரு நடராஜன் கல்பட்டு அவர்கள் கண்ணில் பட்டிருக்கிறது இந்த செய்தி:

 “ரிஷிகேசத்தில் படகொன்று நட்டாற்றில் கவிழ்ந்திட, அப்படகில் பயணித்த ஆறு பயணிகளின் உயிரைக் காப்பாற்றிய படகோட்டி கடைசியாய் கரைக்கு வந்து தன் உயிரை விட்டார்.”

கனத்த மனதுடன் ‘இன்றும் இருக்கிறார்கள் இவ்வுலகில் தன் நலம் பாராது பிறர் நலம் பேணும் உத்தமர்கள். சாந்தி அடையட்டும் ராம் குமார் பாதக் என்ற அந்த படகோட்டியின் ஆத்மா’ என வேண்டியிருந்தார் அடுத்த குழும மடலில்.

தொழிலில் நேர்மை என்றால் என்னவெனக் கேட்கிற உலகில், தம் உயிரைச் துச்சமாகக் கருதி, தொழில் தர்மம் காக்கும் உயர்ந்த பண்பும், கருணை உள்ளமும் இந்த எளிய மக்களிடமே அதிகம் காணப்படுகிறது.

***