உப்புத் தாத்தா

#1 

“உப்பு உப்போய்... கோலப்பொடி! உப்பு உப்போய்... கோலப்பொடி” எனக் குரல் கொடுத்தபடி வெள்ளிக்கிழமைகளில் இருமுடி கட்டிய மாதிரி தலையில் இரண்டையும் சுமந்து வருகிற பழனித் தாத்தாவை நெல்லை வீதிகளில் உங்களில் யாரேனும் பார்த்திருக்கவும் கூடும். சிறு வியாபாரிகளுக்கும் அவர்களிடம் வாடிக்கையாய் வாங்குகிற வீட்டினருக்கும் ஒரு காலத்தில் இருந்த பந்தங்கள் நகர வாழ்வில் காண அரிதானதென்றால் சிறுநகரங்களிலும் வந்துவிட்டுள்ள பல்பொருள் அங்காடிகள், சந்தைகளால்  இந்தக் காட்சிகள் மெல்ல மெல்ல மறைந்து வருகின்றன.

தலை மேல் சுருட்டி மடித்தத் துண்டோ, சேலை தலைப்போ தாங்கிப் பிடிக்க, பெரிய கூடையில் அப்போதுதான் பறித்த காய்கறி, கீரைகளை நீண்ட முடுக்கு வழியே பின்முற்றம் வந்து இறக்கி வைத்து, தவழ்ந்து வந்து கூடையில் கை வைக்கும் குழந்தையின் பல் வளரக் கேரட்டைக் கையில் கொடுத்து, வெண்டைப் பிஞ்சு ரெண்டை  “கணக்கு நல்லா வரும்” என வளர்ந்த வாண்டு கையில் திணித்து, “என்ன மல்லி இன்னிக்கு ஸ்கூல் போகலியா? காய்ச்சலா?” எனத் தொடங்கி ராமு கோமுவின் ரிசல்ட் முதல் நாத்தனார் பிரசவம், பொங்கலுக்கு மச்சினர் வருகை வரை எல்லாமும் குசலம் விசாரித்து, காஃபியோ மோரோ உரிமையாய்க் கேட்டு வாங்கிக் குடித்து, காசைச் சுருக்குப் பையில் இறுக்கி முடிந்து இடுப்பில் செருகியபடி “இந்தா, கூடையத் தூக்க ஒரு கைகொடு” என சிறுசுகளை ஒரு அதட்டல் போட்டுக் கிளம்புவார்கள்.

#2

இதிலும் கவனித்துப் பார்த்தால் வாடிக்கையாய் வருகிற பலர் அதிகமாய் தெருவில் சத்தம் போட்டுச் செல்வதில்லை. மடமடவென வீடுகளுக்குள் புகுந்து வியாபாரத்தை முடித்துக் கொண்டு நடையைக் கட்டி விடுவார்கள். எப்போதாவது தேவைப்படுகிற பண்டங்களின் விற்பனைக்குக் குரலோ மணியோ ஏதோ ஒரு சத்தம் தேவைப்பட்டிருக்கிறது.  வண்டிக்கு அடியில் கட்டிய பெரிய மணியை இழுத்து இழுத்து அடித்தபடியே வரும் சோன்பப்டிக்குப் பெயரே ‘டிங் டிங்’ மிட்டாய்தான்.  அதேபோல, ஒரு நீண்ட கம்பிலே சுற்றப்பட்டிருக்கும் (‘மிட்டாய் பிங்க்’ எனும் நிறப் பெயருக்குக் காரணமான) ஜவ்வு மிட்டாய்க்குப் பெயர் ‘கிரிகிரி மிட்டாய்’! அரையடி உயரக் குச்சியின் முனையில் வட்டமாக உருளும் சாதனத்திலிருந்து வருகிற ‘கிர்ர்ரி.. கிர்ர்ரி...’ எனும் சத்தம் கேட்டே பிள்ளைகள் தெருவுக்கு வந்து விடுவார்கள். சின்னப் பொம்மைகள் செய்து கொடுப்பதோடு, இழுத்து கையில் அழகானக் கடிகாரம் கட்டி விடுவார். சுத்தம் காரணம் காட்டி இதை வீட்டில் வாங்க விட்டதில்லை. ஆனால் அவர் செய்யும் அழகை ஆவலுடன் வேடிக்கை பார்ப்போம்.

#3

ஐஸ் க்ரீம் என்றாலே நெல்லையில் (திருவனந்தபுரம் ரோட்டில் பாளையங்கோட்டை நூற்றாண்டு மண்டபத்துக்கு திரும்புகிற முனையில் இருக்கும்) காளி மார்க்தான் என்றிருந்த எழுபதுகளில் தள்ளு வண்டிகளில் அறிமுகமானது ‘கனி’ ஐஸ்.  ‘டப் டப்’ என ஐஸ் பெட்டியின் மூடியையே திறந்து திறந்து  மூடி சத்தம் செய்தவாறு ‘குச்சி ஐஸ், பால் ஐஸ், கப் ஐஸ்’ எனக் கத்திச் செல்வார்கள். பத்து பைசா பால் ஐஸின் சுவையை இன்று வரையில் எந்தப் பிரபல பிராண்ட் வெனிலாவும் கொடுத்ததில்லை. 30 பைசாக்குக் கிடைக்கும் கிரேப் ஐஸை உறிஞ்சு உறிச்சென உறிஞ்சிக் கொண்டே செல்வோம் ஆங்காங்கே தென்படும் திராட்சையை நாவால் சுழற்றி எடுத்துச் சுவைக்க.  திராட்சைச் சாறின் வண்ணம் வாயிலிருந்து விலக மணிக்கணக்காகும். ஆரஞ்சு ஐஸ் 25 பைசா, சாக்கோபார் 35 பைசா, இளம் பிங்க் க்ரீம் ஐஸ் 55 பைசா, கப் ஐஸ் ஒரு ரூபாய். எல்லோருக்கும் அத்தனை பிடித்து விடுவதில்லை க்ரீம் ஐஸ் என்றாலும் அது என்னுடைய ஃபேவரைட்.   கோடை விடுமுறையில் வாரம் இருநாட்கள், மற்ற மாதங்களில் எப்போதேனும் வாரயிறுதிகளில் வாங்கித் தருவார்கள் வீட்டில்.  ஒவ்வொரு முறையிலும் ஒவ்வொன்றை வாங்கிக் கொள்வோம். பள்ளிக்கூட வாசலில் கப் ஐஸ் வாங்குகிறவர்கள் உசத்தியாகப் பார்க்கப்படுவார்கள். அதிகமாய்க் கையில் காசு கொடுக்க மாட்டார்கள் வீட்டில். ஆகையால் அங்கே பால் ஐஸோடு நின்று விடுவது வழக்கம். சீ சீ.. இந்தப் பழம் புளிக்கும் என்றில்லாமல் நிஜமாகவே நிரம்பப் பிடித்ததும் அதுதான் என்பதால் இருந்ததில்லை வருத்தம்.

விஷயத்துக்கு வருவோம். இன்றைய விளம்பரப் பாடல்களைக் குழந்தைகள் முணுமுணுப்பது, பாடித் திரிவது போல வீதியில் ராகம் போட்டு சிலர் விற்றுச் செல்கிற விதமும் தெருக் குழந்தைகள் மனதில் பதிந்து போயிருக்கும். ஊர் அசந்து கிடக்கும் மதிய வேளையில் ஒரே ஒரு தொட்டியைத் தலையில் சுமந்து செல்பவரின் ‘சி..மெண்டுத் தொட்ட்டீ..’ , மூட்டைகளில் உள்பாவாடைகள் விற்பவரின் ‘பாவா...டை’ போன்ற சத்தங்கள் பல வீடுகளிலிருந்து குழந்தைகளின் விளையாட்டு நேரத்தில் திடீரென எழும். இன்று சூப்பர் மார்க்கெட், மால் ஆகியன சிறு வியாபாரிகளின் வாழ்வை பெருமளவில் புரட்டிப் போட்டு விட்டன. இப்போதும் தள்ளு வண்டி வியாபாரம் பெங்களூர் வீதிகளில் நன்றாகப் போகிறதுதான். ஆனால் வாடிக்கையாய் வீதிகளைச் சுற்றி வரும் வழக்கங்கள் அதிகமாய் இல்லை என்றே சொல்ல வேண்டும்.

அபூர்வமாய் சிலரை அப்படிப் பார்க்க முடிகிறது. அப்படி நெல்லையில் பார்த்த உப்புத் தாத்தா என அறியப்படுகிற இந்தப் பெரியவருக்கு 85 வயதுக்கு மேலாகிறது. பார்க்கும் திறன், கேட்கும் திறன் குறைந்து கொண்டே வருகிற இந்த வயதிலும் வாரம் தவறாமல் கோலப்பொடி, உப்பைச் சுமந்து வருகின்றவரின் வயதையும் உழைப்பையும் மதித்தேப் பலரும் இவரிடம் வாங்குகின்றனர்.

#4

‘இலாபம் ஒண்ணு... இலாபம் இரெண்டு..’

அளவாய் எடுத்து வந்து, விற்றுக் காலி செய்தும் விடுகிறார்.  கணக்கு தவறிடக் கூடாதென ‘ஒண்ணு... ஆண்டவன். ரெண்டு... ஆண்டவன். மூணு.. ஆண்டவன்’ என உப்பையும், ‘இலாபம் ஒண்ணு.. இலாபம் ரெண்டு.. இலாபம் மூணு..’ எனக் கோலப்பொடியையும் நடுங்கும் குரலால் ராகமாக இழுத்து ஆலாபனை செய்தபடி ஒவ்வொரு படியாக அளந்து போடுகிறார்.

#5 எங்கே செல்லும் இந்தப் பாதை..

நிழல் மட்டும் துணை வரினும்
நெஞ்சில் உறுதியுடன்..
தொடருகிற பயணம்

குடும்பத்தாருடன் ஏற்பட்ட ஏதோ மனஸ்தாபத்தில் வைராக்கியமாய்த் தனியே வாழ்ந்து வருகிறவர் இந்தத் தொழிலை மட்டுமே சார்ந்து இருக்கவில்லை. ‘வயலில் அறுப்பு இருக்கு. சீக்கிரமாய்ப் போகணும்’  என்பார்.  இருக்கும் நிலத்தை விற்றுவிடாமல் தள்ளாத வயதிலும் ஈடுபாட்டுடன் பயிர் செய்து பிழைக்கிறார். எவரிடமிருந்தும் உதவி பெறுவது தன்மானக் குறைவாகவும் எண்ணுகிறார். வியாபாரத்துக்கு வருகையில் குளித்து முடித்து நெற்றியில் திருநீறும் குங்குமமும் துலங்க வந்தாலும் அணியும் உடையைச் சரிவர சலவை செய்து கொள்ள முடியாததற்கு முதுமையே காரணமாக இருக்க வேண்டும்.

#6

பலர் வீட்டு வாசலில் இவரிடம் வாங்கும் பொடியால் கோலம்.
வாழும் வரை ஆரோக்கியத்தை வழங்கட்டும் காலம்!

வாழ்க்கை நம்மிடம் ஆடும் கண்ணாமூச்சி ஆட்டம், எங்கே செல்லும் அதன் பாதை என்பதை அறியத் தராமல் இருப்பதுதான்.  சாதாரண மனிதர்கள் அசாதாரணமாக அதை எதிர்கொள்ளும் விதத்தை அத்தனை சாதாரணமாக ஒதுக்கி விட முடியாது.

***