ஒரு நிழற்படம் - ஷிர்லி டெளல்ஸன் ஆங்கிலக் கவிதை - அதீதத்தில்..

அந்த நிழற்படம் காண்பித்தது எப்படி இருந்ததென

மாமன் மகள்கள் இருவரின் அலைகளுடனான விளையாட்டை.
ஆளுக்கொன்றாகப் பற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்
என் அம்மாவின் கைகளை,
அவர்களில் பெரிய சிறுமியான அவளுக்கு
இருக்கலாம் ஒரு பனிரெண்டு வயது.
மூன்று பேரும் அசையாது நின்றிருந்தார்கள்
தங்கள் நீண்ட கூந்தலின் வழியே சிரித்தபடி,
மாமாவின் நிழற்படக் கருவி முன்.
அந்த இன்முகம், என் அம்மாவினுடையது,
நான் பிறப்பதற்கு முன்பானது.
அதிக மாற்றங்களைச் சந்தித்திராதக் கடல்
நனைத்துக் கொண்டிருந்தது நிலையற்ற அவர்களது கால்களை.

சுமார் இருபது - முப்பது - வருடங்களுக்குப் பிறகு
அந்த நிழற்படத்தைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் சிரிப்பாள் அம்மா,
“பார் ரமாவையும் உமாவையும்” எனக் காட்டி, “கடற்கரைக்குச் செல்ல
எங்களுக்கு எப்படி உடை அணிவித்திருக்கிறார்கள்!”

கடற்கரை விடுமுறை அவளது கடந்த காலம்,
எனக்கு அவளது சிரிப்பு.
இரு இழப்புகளுமே உலர்ந்த நினைவுகளாக,
எளிதாய் எடுத்துக் கொள்ளக் கடினமானதாக.
அவள் இறந்து ஆகிவிட்டன இப்போது ஆண்டுகள்,
அந்தப் படத்தில் இருக்கும் சிறுமியின் வயதளவு.
இந்தச் சூழலில் எதுவும் சொல்வதற்கில்லை.
இதன் மெளனம் என்னை மெளனமாக்குகிறது.
***

மூலம்:“A Photograph”
By Shirley Toulson

அதீதம் ஜூலை இரண்டாம் இதழுக்காக  தமிழாக்கம் செய்த கவிதை.
படம் நன்றி: இணையம்