ஆரம்பப்பள்ளித் தண்டனை - கமலா தாஸ் கவிதை (2)

வலிகளை நினைக்கத் தேவையில்லாமல்
இன்று இவ்வுலகம் முன்னை விட எனக்கானதாக உள்ளது.

‘மற்றவர்களோடு ஏன் சேராதிருக்கிறாய்,
என்ன வினோதமான குழந்தை நீ’
தேன் நிற நாளின் அமைதியை
தேள் கொட்டினாற் போன்ற தன் வார்த்தைகளால்
நீர்த்துப் போகச் செய்து விட்டாள்
நீலவண்ண உடையிலிருந்த பெண்.

புல்வெளியில் கொத்துக் கொத்தாக
அமர்ந்திருந்த என் சகபள்ளித் தோழர்கள்
திரும்பிக் கொண்டும் சிரித்துக் கொண்டும்
கரும்புச் சாற்றை உறிஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்கள்;
வேடிக்கையானவர்கள் குழந்தைகள்!
அடுத்தவர்கள் கண்ணீர் கண்டு உல்லாசமாய்ச் சிரிப்பவர்கள்.
சூரியக் கதிர்களால் வெதுவெதுப்பாகியிருந்த புதருக்குள்
என் முகத்தைப் புதைத்து நுகருகின்றேன்
பூவாசத்தோடு வலியையும்.

சிரித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தைகளின் முகங்கள்
மசமசப்பாய்த் தெரிந்தன.
வார்த்தைகள் கொசகொசப்பாய் இணைந்தொலித்தன.
வருடங்கள் விரைந்தன, அன்பான நிறுத்தங்களில்
மிகக் குறைவான நேரமே நின்று
சோகமாய் நகர்ந்தன.
முதிர்ச்சியடைந்த என் மதி அமைதி கண்டது.
இப்போது நினைக்கத் தேவையில்லை
அந்தச் சுற்றுலா தினத்தையும்
புதருக்குள் ஒளிந்திருக்கையில் கவனித்த
வானத்து எஃகு-வெண் சூரியனின்
தனிமையையும்.
***

படங்கள் நன்றி: இணையம்

மூலம் ஆங்கிலத்தில்: 
Punishment in Kindergarten
by Kamala Das


5 பிப்ரவரி 2013, அதீதம் இணைய இதழுக்காக தமிழாக்கம் செய்த கவிதை.